I was a first-year college student studying English and French. On the day the war began, I had plans: to open my laptop, to study something, to go over my homework… But things turned out differently. Now I am on holiday against my will.
Я вчилася на першому курсі університету, мій профіль — англійська і французька мови. На день, коли почалася війна, в мене були плани: відкрити ноутбук, щось вивчити, повторити домашнє завдання… Але вийшло інакше. Зараз у нас вимушені канікули.
I was a first-year college student studying English and French. On the day the war began, I had plans: to open my laptop, to study something, to go over my homework… But things turned out differently. Now I am on holiday against my will.
My Kyiv apartment is in a multi-storey building. It is dangerous to stay on an upper floor during an attack. So my mother called me and told me to ask my friend if I could move in with her for a while. She had a house. I lived there for five days. We stayed in a bomb shelter. It was hard because it was cold in the shelter. We didn’t sleep—we listened, trying to anticipate what might happen. I slept an hour a day. It was exhausting. That’s why I’m here.
It took me two days to reach here. It was difficult. People are very nervous and afraid because of the war. I was traveling by train because it’s dangerous by car: Russian soldiers shoot at civilian cars. Twenty minutes after my journey to Lviv began, there was an explosion in Kyiv at the train station.
Honestly, I didn’t even take anything of personal value with me. Only money and jewelry. I left my dog with my friends because it is difficult to travel with him. It is all so sad.
Przemysl 04.03.2022
Я вчилася на першому курсі університету, мій профіль — англійська і французька мови. На день, коли почалася війна, в мене були плани: відкрити ноутбук, щось вивчити, повторити домашнє завдання… Але вийшло інакше. Зараз у нас вимушені канікули.
Моя київська квартира у багатоповерховому будинку. Під час воєнних дій перебувати на високому поверсі небезпечно. Тож мама подзвонила мені і сказала, щоб я попросилася пожити на певний час до подруги, у неї будинок. Я там жила днів п’ять. Ми сиділи в бомбосховищі. Це важко, бо холодно. Ми не спали — слухали, що відбувається. Я спала годину на день. Це виснажує. Тому я тут.
Сюди я добиралася два дні. Було важко. Люди дуже нервують і бояться через війну. Я їхала поїздом, бо автомобілем небезпечно — російські солдати розстрілюють цивільні машини. Коли почалася моя поїздка у Львів, через 20 хвилин стався вибух у Києві на залізничному вокзалі.
Чесно кажучи, я навіть нічого цінного не взяла з собою. Тільки гроші й прикраси. Свого собаку лишила у друзів, бо проблематично з ним їхати. Це дуже сумно.
Перемишль 04.03.2022